Versjes van school: De blinde ridder

• Jongeling leid Uw blinden vader
• Nog eens naar de heuvelkruin
• 'k wil me in de avondzonne koest’ren
• op den heuvel van aardruin

• En de blonde fiere jong’ling
• Nam de grijsaard bij de hand
• Leide hem naar ’s heuvels toppen
• Naar des grijsaards dierste pand

• Ja, hij was den grijsaard dierbaar
• Zag hem ook zijn oog niet meer
• Des aardruinen trotse bouwval
• Eens verwoest door ’s vijands hier

• Dierbaar was hem ’t oude wapen
• Met zijn fraaie’n leeuwenkop
• Boven ijz’ren ingangspoorten
• Overschaduwd met klimop

• Dierbaar was hem ’t stenen venster
• Met zijn ijz’ren traliewerk
• Dierbaar was hem de oude toren
• Eens zo hecht en eens zo sterk

• Langzaam volgden zoon en vader
• Den bemosten stijlen weg
• En de blinde vader veegde
• Tranen uit zijn ogen weg

• Als de schim van zijne vaderen
• Rustend bij de dierb’ren haard
• Zat de grijsaard bij den bouwval
• Met zijn grijze lok en baard

• “dierbaar kind” zo sprak de grijsaard
• “Enigste, wat god mij gaf
• ik voel ‘k nader immer rasser
• tot het steeds verlangde graf”

• Wel telt eerst achttien jaren
• Maar uw geest is rijp genoeg
• Dat ik U, de ramp verhalen
• Die mij het licht uit ogen joeg

• Eens ook straalde ’t licht der zonne
• ’t zachte maanlicht mij in het oog
• Eens ook zag ik duizend sterren
• Blinkend aan des hemelsboog

• Luister naar uw blinden vader
• Jongeling naar wat ik u zeggen zal
• Hoe een nijdig boos vijand
• Mij der ogen licht ontstal

• Ziet gij ginds die hoge toren
• Dat kasteel zo fraai en trots
• In ‘t met schand bedekte wapen
• Ziet gij nog de eiken knots

• In dat roofnest woonde Hij
• Die m’ om mijn geluk beneed
• Wijl ik aan des konings zijde
• Onvermoeid en dapper streed

• Hier op dezen wilgenheuvel
• Rees mijn slot in tooi en smuk
• Hier leefde met U en Bertha
• In te vroeg gestoord geluk

• Slechts één jaar was er vervlogen
• En ’t was feest in ’t adelijk slot
• Want mijn zoon gij waart er jarig
• ’t Derde jaar verleende U God

• Ja ’t was feest in de oude burcht
• Alles jubelde in ’t rond
• Gasten zaten aan de tafel
• Rustig ging de beker rond.

• Eensklaps hebben nare kreten
• Zang en dans en vreugde verstoord
• Gast en heer riep toen om hulp
• En de valschaard wraak en moord.

• Hugo had bij ’t feestgeschater
• En begunstigd door den macht
• Om zijn wraaklust bot te vieren
• Honderd knechten saam gebracht.

• Sluw was hij de burcht genaderd
• En had vuur aan ’t slot gelegd
• Nu trad hij de feestzaal binnen
• Tegen wet en tegen recht.

• Knette’ren woedden reeds de vlammen
• En de feestrij vlucht uiteen
• En de wreedaards vochten woedend
• En de knechten vloden heen.

• ‘k Sloeg een laatsten blik naar boven
• Op mijn gade en mijn kind
• ‘k Voelde een ijzer me de ogen schroeien
• Liet een gil en… ik was blind.

• ‘k Hoorde het slot ter aarde vallen
• Bij ’t getier van ’s vijands heir
• ‘k Hoorde kind en gade wenen
• Maar zag kind nog gade meer.

• Statig rees de zon in ’t oosten
• En vergulde ’s heuvels kruin
• Maar waar gist’ren ’t slot nog prijkten
• Vindt men heden rook en puin.

• Eensklaps hoorde ik aak’lig steenen
• Uit de puinen van den brand
• Tastend dwaalde ik naar die plaats
• Ik vind er onder mijne hand.

• Ik vind er jongeling mijne Bertha
• En haar zoontje aan haar zij
• Zwaar gewond, verminkt, die dier’bre
• En een moordstaal lag erbij.

• In mijn armen ontving ik ’t wichtje
• Dat zij stervende mij bood
• “Gade” sprak zij, “dier’bre gade”
• Breng het zeer godsvruchtig groot.

• Ik beurde haar op mijn knieën
• Tilde haar uit stof en slijk
• ‘k Voelde steeds haar kouder worden
• En… ik tilde Bertha’s lijk.

• Gaarne had ik slot en schotten
• Aan den wreedaard willen bîen
• Had ik schatten nog bezeten
• Om haar nog maar ééns te zien.

• ’t Was een laatsten vruchtloos pogen
• ‘k Draaide de ogen meer gezwind
• ‘k Bracht haar dichter bij mijn ogen
• Maar ik zag niets, ik was blind.

• Hier, hier heb ik haar begraven
• Onder deez bemosten steen
• En tot eeuwig grafschrift diende
• Elke traan van mijn geween.

• Daaglijks bid ik op haar tombe
• Om verlichting in ’t verdriet
• ‘k Vind mijn troost slechts in het wichtje
• ’t Enigste dat zij mij achterliet.

• O ‘k betreurde niet het daglicht
• Nu mijn slot in puinen lag,
• Nu de valschaard zegevierde
• En ‘k mijn Bertha niet meer zag

• De oude zweeg. Des jonglings blikken
• Draaiden in verwildering
• “En gij hebt U niet gewroken
• Vader op de ellendeling?”

• Ja mijn zoon, ik ben gewroken
• Over Bertha’s laffen moord
• Echter heb ik lang gestreden
• Eer ‘k die’n wraakroep heb vernomen

• Nog is niet getemd mijn woede
• Noch mijn wraaklust gansch vervuld
• Jongeling zweer het bij uw Moeder
• Dat ook gij haar wreken zult.

• Zweer het op haar killen grafsteen
• Tegen Hugo’s euveldaad
• U hen plicht dezelfde wrake
• Die Uw Vader heeft voldaan!

• “Vader ik zweer het bij mijn Moeder
• Hier waar zij begraven ligt
• Wat het mij ook kostte moge
• ’t Zelfde wreken mij ten plicht.”

• “Jongeling, o, nu kan ik sterven
• want vergeving is uw taak
• D’eigen wraak heb ik gezworen
• En vergeving was mijn zaak.”

• Langzaam zakte hij in de armen
• Die de jongeling hem bood
• Op zijn lippen speelde een glimlach
• En de Christenheld was dood.