Udo Murks van Udenhout
Deze Udo was, zoals men uit de naam zou kunnen opmaken,edelman noch een bourgeois, ja zelfs geen proletariër. Hij was maar een hond. Zijn vader, Murk Holzes, behoorde in 1831 tot het 2e bataljon der Mobiele Schutterij in Friesland, dat om de talrijke honden die er bij waren, gewoonlijk "Het hondenbataljon" werd genoemd. Deze Murk nu had korte tijd verkering gehad met Nienke Wijtses van hetzelfde bataljon, toen beiden met de Friesche schutters voor de Tiendaagse Veldtocht waren uitgetogen, en na enigen tijd van vaste en daarna sterke verkering was het uitgeloopen op wat wij bij de menschen een huwelijk noemen. Zonder enige gewetenswroeging liet hij Nienke aan haar lot over, toen zijn inziens de wittebroodsweken achter den rug waren. Toen de verstotene, gescheiden als zij was van tafel en bed, een onverstorven weduwstaat had opgezet, bracht zij in het Brabantse dorpje Udenhout een tweeling ter wereld; maar toen zij tijdens de bevalling in de keuken van het kasteel aldaar de roffel hoorde slaan, sprong zij door het raam en volgde met prijzenswaardige trouw het bataljon. Toen zij na de mars nog een drieling het leven schonk, was haar dit te machtig en werd zij, na overleden te zijn, met militaire eer begraven. Van dit vijftal bleef één zoon in leven, die naar zijn vader Udo Murks werd genoemd en daar hij in Udenhout het levenslicht aanschouwde, werd door de soldaten in het vervolg over hem gesproken als "Udo Murks van Udenhout".