Toon Viedebantt

Assisië

Toon Viedebantt als jongen

Assisië

Toon Viedebantt

Toon Viedebantt haalt herinneringen op aan wat hem overkwam en hoe hij op eigen benen leerde staan. Hier volgt zijn verhaal.

Kinderbescherming

Het was in 1964, dat ik, door een voor mij onbekende vrouw, thuis bij mijn moeder werd weggehaald. Ik was toen 9 jaar. Later bleek het iemand van de kinderbescherming te zijn geweest. Het enige wat mij altijd is bijgebleven is het rode autootje van de vrouw, en de deur die mijn moeder achter mij sloot. Niemand had mij verteld dat ik ergens anders zou gaan wonen.

Assisië

Ik kwam op Assisië te wonen in het paviljoen Savio. Het waren bewoners van verschillende leeftijden. Ik had moeite om een plekje te vinden, voelde me in de steek gelaten door mijn moeder. Doordat er geen liefde en affectie vanuit mijn moeder naar mij was geweest kon ik me wel eens verliezen als ik boos werd. Ik wilde zo graag gezien worden, complimenten krijgen, dat ik ging helpen met tafels dekken en schoonmaken. Van ieder compliment groeide ik. Bedoeling was dat er voor mij een pleeggezin zou worden gezocht. Helaas duurde het nog jaren voordat dit zou gebeuren. Ik haalde mijn schildersdiploma en ging aan het werk in Haaren bij een schildersbedrijf. Toen de eerste leefgroep in de Talmastraat in Waalwijk werd opgestart mocht ik daarheen verhuizen. Daar werd je klaargestoomd om op eigen benen te gaan staan. Je had daar een beetje het "gezinsgevoel". Enkele begeleiders waar ik mee te maken had waren Cees Timmermans, Jos Broeders, en Piet Wilborts.

Pleeggezin

Op mijn 17e verhuisde ik naar Best. Ik kwam in een pleeggezin waarvan de pleegouders al op leeftijd waren. Eindelijk een vaderfiguur dacht ik, mijn biologische vader was namelijk onbekend. Helaas stierf de pleegvader vlak voordat ik er geplaatst werd.

Anja

In 1976, ik was toen 21, ging ik op dansles. Daar ontmoette ik Anja, mijn vrouw. Ik werkte als schilder, zij in de zorg. Na 3 jaar verkering trouwde we in 1979. We kochten een huis en maakten een start. Het duurde nog 8 jaar voordat ik het vaderschap durfde aan te gaan. In 1987 werden we ouders van zoon Ben, 3 jaar later in 1991 werden we ouders van dochter Anouk. Ik vond het best moeilijk in het begin om mijn liefde aan hun te tonen. Ik wilde ze zo zeer beschermen dat ze het er ooit benauwd van kregen. Maar het is gelukt! In 1985 heb ik omscholing gedaan als beveiligingsbeambte, een hele stap voor iemand die niet goed met leren was. Met de steun van mijn vrouw heb ik het gehaald. Wie had dit ooit gedacht van die jongen van 9 met een IQ van 83! Twee jaar later haalde ik zelfs mijn vakdiploma. Ik heb 36 jaar in de beveiliging gewerkt.

Trots

Nu, 2021, ben ik 66 jaar en met pensioen. Ik kijk met trots terug op wat ik met vallen en opstaan heb bereikt. Dit jaar alweer 42 jaar getrouwd. Ik ga genieten van vrouw, kinderen en twee prachtige kleinzoons. Het enige wat ik jammer heb gevonden is dat er weinig na-begeleiding was, nadat je op eigen benen moest staan. Per slot ben je altijd beschermd geweest en moet je leren om mensen te vertrouwen, en je plek in de maatschappij te vinden. Gelukkig had ik de juiste partner, maar ik heb ook groepsgenoten zien ontsporen.