Piet Bus

Assisië

Piet Bus

Een van de Peeldivisie

Piet Bus komt uit Sint Hubert. Oudere broer Jan werkte al op Assisië en Piet wilde zich wel eens oriënteren op het werk. Hij fietste een keer met Jan mee naar Biezenmortel en bij aankomst zei het hoofd van de verpleging, Broeder Daniël: “Loop vandaag maar eens met je broer mee en dan spreken we elkaar vanmiddag”. Die middag zette Broeder Daniël Piet voor het blok. Er was nauwelijks ruimte voor aarzeling of bedenktijd, terwijl Piet serieus twijfelde. Hij moest nog wel langs bij de portier, Jan van Veghel, om een soort van psychologische test te maken. Piet Bus begon op Assisië op maandag 1 december 1952. Hij fietste om de twee à drie weken van Biezenmortel naar huis, naar Sint Hubert, zo’n 65 kilometer. Op zondagavond moest hij vóór half elf weer binnen zijn. Hij had er een eigen kamertje op de derde verdieping van het Antoniuspaviljoen. Interne huisvesting was verplicht voor nieuwelingen, ook al woonde je op slechts enkele honderden meters van Assisië. Je begon met een tweejarige opleiding tot verpleger. Dat was vooral een praktijkopleiding, waarbij je alle mogelijke handelingen leerde, van bed opmaken (naar de zin van de broeders) tot het geven van spuiten en andere medische handelingen. Na twee jaar moest je de studie vervolgen in een psychiatrisch zorgcentrum, noodzakelijk voor het behalen van je diploma. Enkele mensen kozen dan voor Huize Voorburg in Vught, Piet ging naar Huize Padua te Boekel, omdat Boekel dichter bij huis lag. Na het behalen van het diploma kon je weer komen werken op Assisië. Nu verviel de plicht van interne huisvesting, maar Piet Bus bleef op Assisië wonen tot hij in 1964 trouwde met Tonnie van de Wouw. Het kamertje op Assisië was maar klein, een roze bed, een kleine kast en een wastafel. Er was een discipline van op tijd naar bed. Piet Bus had een salaris van 96 gulden in de maand, waarvan hij 50 gulden moest afdragen voor kost en inwoning. En de werkweek telde 52 uren.

Begonnen op de ziekenzaal

Piet Bus is begonnen op het Sint-Jozefpaviljoen, de ziekenzaal. Later is daar een koepel aangebouwd. De eerste klus was het opmaken van de bedden. Dat was voor een boerenjongen uit de Peel nu niet het allerbelangrijkste, maar Broeder Leonardus was veeleisend. Als het niet netjes genoeg was in zijn ogen trok Broeder Leonardus de lakens en dekens van het bed af en kon je opnieuw beginnen, soms wel tot vijfmaal toe. En dan die stank van de bedzalen. Je zou zo weer terug willen naar Sint Hubert. Maar Piet hield vol. Na het ziekenhuis volgde een periode dat Piet werd ingezet daar waar werk was, soms op verschillende afdelingen op één dag, ’s morgens 52 jongens in bad doen op een afdeling en ’s middags 52 jongens op een andere afdeling. En tussen de middag kon Piet schaften in de knechtenkamer in het hoofdgebouw.

Samenwerken met de broeders

In de beginjaren werkte Piet vooral met broeders. De meeste broeders keken neer op het lekenpersoneel. Hoewel neerkijken misschien niet het goede woord was, maar het was wel hoe het lekenpersoneel het beleefde. Maar de broeders zagen andere mannen binnenkomen in de zorg voor en de verpleging van de jongens en die andere mannen waren geen broeder, hadden geen pij aan, hoefden geen gelofte van armoede of van onbegrensde naastenliefde af te leggen en hoefden niet ’s morgens om 5 uur op om de dag te beginnen met een uur gebed in de kapel. Veel van die broeders zijn in de jaren erna uitgetreden.

Loopbaan

De loopbaan van Piet Bus verliep van leerling, eerste verpleger, eerste verpleger A, subhoofd, afdelingshoofd en paviljoenshoofd van Antonius, Vincentius, Hooghout en Kim. Altijd op het terrein van Assisië tot aan zijn vervroegd pensioen in 1992 na veertig dienstjaren. In al die jaren heeft Piet de wereld van de geestelijke gezondheidszorg helemaal zien veranderen. De belangrijkste verandering was het in de loop van de decennia afscheid nemen van de massale uniforme verpleging, die plaats maakte voor individuele zorg en voor denken vanuit de individuele behoefte van een bewoner.