Marinus Mathijssen

Assisië

Marinus Mathijssen

Marinus Mathijssen werkte tien jaar als wijkverpleegkundige op het Medisch Centrum. Marinus vertelt zijn loopbaan:

Na MULO en militaire dienst naar Assisië

Marinus Mathijssen begon op 21-jarige leeftijd, op 13 maart 1972, op Assisië. Marinus had MULO en militaire dienst achter de rug en een kameraard werkte op Assisië die hem enthousiast maakte om daar te gaan werken. Marinus kwam te werken op de bedzaal Antonius 6 met Piet de Werdt en Mari van Lier als leidinggevenden. De eerste drie weken vielen zachtjes geformuleerd “niet mee”. Je moest de 26 bedpatiënten uit bed tillen, in en uit een bad dat op de grond stond en nat op een afdroogtafel. De poepluiers werden op stapels gegooid om naar de wasserij te worden gebracht en het duurde even om aan die geur een beetje te wennen. Maar Marinus vond zijn draai. Het verzorgende werk beviel hem wel en waar er een keuze was tussen medische zorg of de opvoeding van bewoners met de intentie hen te laten terugkeren in de samenleving, was voor Marinus de keuze snel gemaakt: de medische zorg met een grote voorkeur voor de zorg voor dubbel gehandicapten.

Prikkels

“Bewoners met een dubbele handicap konden doorgaans niet zo laten blijken of ze tevreden waren, of ze gelukkig waren. Maar als ze niet tevreden waren, dan lieten ze dat duidelijk blijken, door niet te eten, op afstand van een groep in een hoekje te gaan zitten of hard te roepen en te gillen.” Marinus leerde een goed gevoel te ontwikkelen om de bewoners, ondanks hun handicaps en ondanks dat ze zich niet of moeilijk konden uiten, aan te voelen, vaak zelfs op een manier dat fijne communicatie mogelijk was en dat eenvoudige oplossingen konden worden gevonden. Zo waren er bewoners die altijd problemen hadden als ze met andere bewoners samen aan een tafel van zes zaten te eten. Dan werden ze overvraagd en kregen ze, zoals dat wordt genoemd, “verkeerde prikkels”. Deze bewoners aan een tafel alleen te zetten was geen straf en niet zielig, maar een goede oplossing waar iedereen tevredener van werd. Een keer werd Marinus bij een bewoner geroepen, die zich afsloot en zat te morren en waarvan verplegend personeel dacht dat hij ziek was. Marinus zocht contact met de jongen en vroeg na enige tijd “Ben je boos?”. De jongen bevestigde instemmend en na tien minuten was alles vergeten en vergeven. Er had iemand geluisterd naar de jongen. Hij had zijn gevoel kunnen uiten.

Loopbaan

Marinus heeft in de loop der jaren gewerkt op Antonius 6, Vincentius 2, Elisabeth, Franciscus 1, de nieuwbouw, Elisabeth 2 (subhoofd), Elisabeth 1 (hoofd) en ’t Hofke. In die jaren is er veel veranderd. Op het gebied van hulpmiddelen kwamen er rolstoelen op maat en later elektrische rolstoelen. De jongens kregen een eigen kamer, fysiotherapie, logotherapie, e.a. Maar de allerbelangrijkste verandering was dat de jongens niet meer als een groep patiënten werden behandeld, maar als individuele mensen met een eigen wil, een eigen ontplooiing, een eigen waarde. Dat ging allemaal niet vanzelf. De eerste pedagoog werd door het verplegend personeel met weerstand aangekeken. Maar de individuele waardering van de jongens kwam er. Het lijkt wellicht zo simpel, maar een hele grote stap was aangepaste (rol)stoelen aan te schaffen, zodat de jongens niet de hele dag in bed lagen, maar “rechtop” konden zitten en “rechtop op gelijke hoogte” konden communiceren met het verplegend personeel.

Medisch centrum

Na 30 jaar in de verpleging te hebben gewerkt heeft Marinus de laatste tien jaar van zijn loopbaan op het Medisch Centrum gewerkt, bij ISA. Marinus werd na een aanvullende opleiding ingezet als wijkverpleegkundige om overal op het terrein van Assisië de medische handelingen te doen die het reguliere verplegend personeel niet mocht doen. Dat heet: het verrichten van voorbehouden handelingen. Zo heeft hij twee keer iemand van verstikking kunnen redden. Daar heeft Marinus een mooie tijd gehad met collega’s als Detje Blankers, Peer van Wijk, Twan Kollenburg en Mijntje van Gemert. Marinus wandelt nu nog regelmatig over het terrein van Assisië en spreekt dan nog vaak met veel plezier met bewoners.