Het Unents boerke

Er is in het dialect een mooi lied geschreven over Udenhout met de titel “het Unents boerke”. Het is niet - zoals wordt vermoed - geschreven door “den blinde Lommers” ofwel Sjef Lommers, die langs de deuren ging met tabak, sigaren en band, maar door frater Francino van Hoof die leerkracht was aan de lagere jongensschool Sint Petrus. Het liedje werd bij gelegenheden als bruiloften en jubilea gezongen door een zangertje uit het jongenskoor Gaudeamus. Zover mij bekend was Frans Schoonus de eerste die het zong en André Witlox de laatste. Hij zingt het overigens zo nu en dan nog wel wanneer dat zo te pas komt.

• Ik koom ùt un dörpke in het midden van Brabant
• 't is op de laandkaort haost niemer te zien
• Toch wonen er méénsen, een goei vijf zes dúzend
• Des meer dan dè gullie gedocht had misschien

• De naom van ons dörpke zulde ook wel nie kennen
• toch ‘t is er een die ge iedere daag ziet
• want ge kent toch ons duinen waor veel vremden komen
• nou witte dè m’n dörpke Udenhout hiet

• Ge vraogt of het groot is, nou dè valt nie tegen
• As ge ‘t rondliept, ge zud er ene daag over doen
• Toen ik jonk waar heb ik ‘t dik afgelopen
• Mar ik zeg oe,‘t schilt veul of g‘t nou doet of toen

• We hebben vier straoten, daor kunnen we ‘t mee stellen
• De naomen, allee, die ken ik nie zo nauw
• Mar as we ‘nen vremde de weg uit gaon duije
• Dan schudden we naom bij de vleet uit de mouw

• Ik kwaam op ene keer van de Zaandkaant gereejen
• Op ‘n fiets zo as ge ze nergens mir ziet
• Mee slèèk aon de speken en vlaoi aon de velling
• Zo een van hard trappen en nog nie opschiet

• Ik docht nou ik toch de Kappesienen veurbij ben
• Kan ik hendig us rusten op het Gommeltje, nie?
• Stèrk as een van die goei bruine paoters
• Zien kan of m’n gloske nou bruin of wit zie

• Mar krèk da’k m’n been over het zaoltje woi lichten
• heur ik plots van aachter ‘n vervaorlijk geluid
• ‘t waar wir zo’n slee van ene rijke uit ‘t noorden
• Zij remde en stopte en hij kwaamp er uit

• Mee ‘n stem veul rèijker dan de men of de jullie
• begos't ie ineens “Goede Avond, Pardon
• zeg kunt u me wijzen de weg naar de duinen?".
• ‘t Is eerlijk mar ik kos ‘m mar amper verstaon

• Ik gauw in mijn harsens ‘n stafkaort aon ‘t schetsen
• en zee: Jaozeker, mar d'r zen d'r zoveul
• Ge kunt over ‘t Endeke, Törp, de Schoorstraot
• en dan langs dè veldje waor ik lapbonen teul

• Ge kunt ok langs de Jaoger, de Kroleik, den Duinwal
• Dan komde bij Kruisen, ge wit wel ‘t hotel
• Daor ziede ‘nen hillen hoop sleejen parkeren
• En verder, afijn, nou dan vende ‘t wel

• Mar wilde veur dè ge aon d'n Duin bent gekomen
• Genieten van al wat ons dörpke oe biedt
• Dan motte hier afslaon over ‘t Winkel naor ‘t Hóóghout
• Toe dè ge in de verte 'n stel schòrstenen ziet

• dan reijde mar deur den Braobersen Hoek in
• Ge komt in de Zestien, daor houde rèchtsaon
• Ge volgt 'r dè kèrspoor, dè kunde nie missen
• dan komde vanzelf in de Haorense baon

• Die rijde mar aaf toe ge komt bij D'n Oven
• Ge ziet op ‘nen afstaand ons nuuwe station
• Dè is wel de moeite wert dé te bekijken
• Vooral dè beruchte Unents perron

• Dan bende al gauw in ons hoofdstraot gekomen
• ge moet efkes wochten, de boms die zen dicht
• Rij dan mar noar ‘t Kruispunt, passeer daor ‘t Raodhuis
• Dan ziede de Kerk en ‘t Sint Petrusgesticht

• Mar die moete stillekes links laoten liggen
• Ge mot langs Vincentius, dè heel groot gesticht
• Daor aachter ‘t Kestiltje, De Strijdhoef, zo hiet ‘t
• Dan hèdde daor links nog diejen hííl lange sticht

• Dan reijde mar deur tot Joske Verhoeven
• ge wit wel dè huis mee daorveur diejen tuin
• Die heej veur z’n heg een hííl grote plaot staan
• Die weijst oe de weg naor Hotel Bos en Duin

• Ik mènde toen da’k m’ne plattegrond afhaj
• Mar ik ha niet gedocht aon Klein Duitsland, d’n Brand
• ‘t Boerenverdriet, de Kuil en de Mortel
• Want die heuren toch ok bij ‘t Unentse laand

• ‘t Broek, de Vèijfhuis en de Gruis schoon vergeten
• Mar ik docht dè is veur ‘nen volgende keer
• De moter start aon, hij stekt zunne pijl uit
• En nao efkes en ik zaag ‘t ding nergens meer

• Veul meensen die denken: ,,den Unent, ‘n dörpke
• Wè straoten, ‘n kerkske, daor rondom wè huis".
• Mar ge het nou gezien d1e ‘t lang niet zo mis is
• Kom, nou gauw naor ons Keeke, die wocht op me thuis

• En as er soms bèij zèn die ‘t nou nog nie weten
• Dan zen ‘t wel suffers van de bovenste plank
• Zo'n dörpke dè moes niemens kunnen vergeten
• Bewaor deez’ herinnering, ‘t stemt oe tot dank

Het Unents boerke

[[1]]

Gezongen door Andre Witlox