Ben Derks

Assisië

Ben Derks

Ben Derks werkte eerder in een zorgfunctie in Vught en zocht en vond meer voldoening in het werk op Huize Assisië. “Ik kwam op Jozef I terecht en was een van de negen gediplomeerde verpleegkundigen op Assisië. Er was toen nauwelijks sprake van een behandelingsplan. De rapporten die wij maakten werden besproken in de stafvergaderingen. Soms moesten we daar komen en hoorde je welke medicijnen je moest geven. Dat was alles. Assisië beschikte over een soort polikliniek. Daar kwamen, meestal op vrijdagmiddag, diverse specialisten zoals een KNO-arts en een orthopedist. Er werden amandelen geknipt. De overige operaties werden gedaan in het ziekenhuis van Den Bosch. In het begin deed men nog aan shocktherapie en schreef men slaapkuren uit voor ontremde pupillen. Later werden daar tabletten voor gebruikt. We hebben zo’n anderhalf jaar zonder tandarts gezeten. Degene die toen kwam, was nou niet bepaald de oplossing. Van vullingen had hij nog nooit gehoord. Het enige wat die man deed – en dat was in die tijd heel gebruikelijk – was de kiezen en tanden, die zeer deden, eruit trekken. Er lag eens een jongen op de grond, die daar min of meer op zijn gemak lag te zingen en te roepen en echt plezier had. Een pedagoog zei toen dat we die jongen meer moesten activeren. Ongetwijfeld had hij daar gelijk in, maar de tijd ontbrak daarvoor gewoon. Voor vijftig pupillen hadden we slechts vier man personeel en ’s zondags stond je maar met z’n tweeën. We waren eigenlijk meer politieagenten.”