Arno van den Berg

Assisië

Arno van den Berg

Arno van den Berg vertelt over zijn eerste ervaringen met een “woning in de wijk”.

De hele familie verbonden met Assisië

“Vader Piet, tante Nelly, ome Gerrit, ome Arnold en natuurlijk heeroom broeder Felicianus, de hele familie was verbonden aan Huize Assisië. Sterker nog, alle buren aan de toenmalige Winkelsestraat (nu Capucijnenstraat) nabij de overweg werkten ook allemaal op Huize Assisië: De Rijck, Evers, Derks, Van den Elzen, Cornelissen, e.a. Thuis ging het altijd over Assisië, bij familie en bij de buren. Assisië voor en Assisië achter.”

Hooghout2

Ook Arno van den Berg meldde zich na de Mavo-opleiding bij Huize Assisië. Hij kon in 1976 starten met de interne opleiding Verpleging Z en hij werd als leerling-verpleger geplaatst op de afdeling Maria 2 bij afdelingshoofd Jan van den Aker, het jaar erop op de afdeling Franciscus 2 (gedragsproblemen) en weer een jaar later op de afdeling Elisabeth 2. Na het diploma in 1979 kreeg Arno de kans naar Hooghout 2 te gaan. Hooghout was binnen Assisië en aparte organisatie die eerste ervaringen opdeed met kleinere groepen bewoners in een huiselijke sfeer. Arno kwam bij een groep van twaalf bewoners, licht verstandelijk gehandicapt maar met gedragsstoornissen. Na een jaar een nieuwe kans, subhoofd op de afdeling Jozef 2, en binnen het jaar het jongste afdelingshoofd in de geschiedenis van Huize Assisië.

DE uitdaging

In 1985 begon voor Arno de uitdaging. “Er waaide een nieuwe wind in de geestelijke gezondheidszorg. De bewoners zouden gewoon onderdeel van de samenleving moeten zijn, wonen in gewone huizen in gewone straten met gewone buren. ‘t Inverte in Loon op Zand was de eerste externe locatie. Een sociowoning aan de Reijt in Biezenmortel volgde snel, alsook een aan de Stationsstraat in Udenhout. De bewoners van Salahome (Savio, Lambertus en Hooghout) waren de eerste die extern werden geplaatst, jongens met een hoog niveau en het merendeel met het Syndroom van Down. Jongens van dat niveau horen niet thuis op het grote terrein van Huize Assisië. Ze kunnen met een beetje begeleiding heel goed leven in de maatschappij.” Arno van den Berg werd afdelingshoofd van het begeleidend team van Salahome 1. Hij was 25 jaar. Het oudste lid van het begeleidend team was 26. Een jong team derhalve, een team dat energie had en gedreven was om de bewoners te laten functioneren in de maatschappij. Ze hadden de visie dat het huis een plaatsvervangend thuis was en dat de bewoners zo maximaal mogelijk moesten leven als in een gezin. En in de reguliere samenleving wonen doorgaans mannen en vrouwen in één huis. Het begeleidend team bestond ook uit mannen en vrouwen. Waarom dan niet de bewoners. Zo kwam de eerste vrouwelijke bewoner op Salahome 1. Arno van den Berg schreef in zijn vervolgstudie een scriptie met de titel “Uit in die richting”, een veelzeggende titel die de landelijke trend in de geestelijke gezondheidszorg in die tijd goed weergaf. De instellingen stonden ter discussie. Mensen hadden recht deel te zijn van maatschappij en samenleving. Het team van Salahome 1 wilde de bewoners “in beeld brengen”, “er laten zijn”, “mee laten tellen”, volop gesteund door de directeur van Huize Assisië, de heer Schooltink. “Achteraf bezien was het een ware revolutie die zich snel voltrok, maar die in die jaren niet zo werd gevoeld. Het gedachtegoed paste bij de algemene trends in die tijd, individualisme, afstand nemen van grote uniforme groepen. Het gedachtegoed werd versterkt door negatieve berichtgevingen uit traditionele instellingen voor geestelijke gezondheidszorg.”

Formulemanager

Huize Assisië liep echt voorop in het in praktijk brengen van de algemene trends. Zo volgden nieuwe woonvormen in Geertruidenberg en Raamsdonksveer. Arno van den Berg werd na zeven jaar De Reijt terug naar Assisië gehaald, werd er paviljoenshoofd en werd verantwoordelijk voor de verhuizing van bewoners naar nieuwe externe locaties, dat op Assisië de naam droeg van “het ontmantelen van het terrein”. Arno werd formulemanager gezondheidszorg, een idee van toenmalig directeur Peter Nouwens.