1987 Einde Daniël de Brouwerstichting

In de praktijk ontwikkelde de overkoepelende Daniel de Brouwerstichting zich tot een orgaan dat vooral bestuurlijke vraagstukken op haar agenda vond, de financiering, de efficiency, de organisatie van de opleiding, de gelijkmatige spreiding van de zorgcapaciteit over de provincie, etc. De inhoudelijke zorgvraagstukken lagen op tafel van de directies bij de zes instituten. Waar in de tijd van de Broeders Penitenten primair de zorgvraag centraal stond, was de hoogste directie van de Daniel de Brouwerstichting bezig met bestuurlijke vraagstukken. Bestuur en instellingen waren met andere onderwerpen bezig. Al in 1983 onderkende het bestuur de problematiek en er werd de afspraak gemaakt dat het bestuur van de Daniël de Brouwerstichting voortaan zou functioneren als een soort raad van commissarissen voor de directeuren van de instellingen. Of zoals iemand dat cynisch uitdrukte: De functie van de stichting heeft zich ontwikkeld tot die van een beleidsmedewerker op hoog niveau. Het kondigde een noodzakelijke structuurwijziging aan. Die werd in 1983 ingezet met het instellen van een commissie van drie wijze mensen. De commissie sprak over de verschuiving van de bestuurlijke- naar de directionele verantwoordelijkheid (van bestuur van de Daniël de Brouwerstichting naar de directies van de instellingen), over werk van ondersteunende aard en van een voorzitter die als belangrijkste taak heeft het vaststellen van de agenda. De commissie oordeelde snoeihard en sprak over een achterhaalde hiërarchische structuur.

Vier jaar later, in 1987, werden de zes aangesloten instellingen zelfstandige stichtingen en hadden de handen vrij om eigen beleid te ontwikkelen. Ook Assisië kon nu zelfstandig, los van de Daniël de Brouwerstichting, werken aan de eigen ontwikkelingen. De slagzin werd ‘zorg op maat’ met slogans als: • Van grootschalig naar kleinschalig; • Van verzorgen naar ondersteunen; • Van groepsgericht naar persoonsgericht; • Van aanbodgericht naar vraaggericht.