Piet Vorstenbosch: verschil tussen versies
| Regel 11: | Regel 11: | ||
Piet Vorstenbosch is anderhalf jaar in Nieuw-Guinea geweest, van medio juni 1961 tot eind december 1962. De diensttijd zat er wel eerder op, maar steeds werd de uitzending in Nieuw-Guinea met twee maanden verlengd. | Piet Vorstenbosch is anderhalf jaar in Nieuw-Guinea geweest, van medio juni 1961 tot eind december 1962. De diensttijd zat er wel eerder op, maar steeds werd de uitzending in Nieuw-Guinea met twee maanden verlengd. | ||
| − | Piet Vorstenbosch is per vliegveld gegaan, over de zuidelijke route en kwam terecht op de kazerne van Biak, waar het grote vliegveld lag. Piet was werkzaam in de luchtdoelartillerie-eenheid en was vaak lange periodes van de kazernes weg voor patrouilles. Ze kregen voor de langere periode voedsel in blik mee en ook tentjes. Die tentjes waren snel versleten. Het regende al snel binnen en dat was slecht voor de gezondheid. Deels ter bescherming van de eigen gezondheid en deels vanwege de werklust besloot Piet om uitzichttorens te gaan bouwen. De plaatselijke bevolking kon heel goed uit de bomen lange palen kappen en Piet en zijn collega-militairen bouwden de torens. Ze bouwden de toren zo hoog dat met uitzicht had over de grote bomen heen. Men zat er hoog en droog en men kon er het patrouillewerk beter uitvoeren. Het was geen opdracht van hogerhand, maar Piet nam het initiatief. De militaire leiding heeft zijn initiatief wel gewaardeerd. Piet kreeg er nog tijdens zijn diensttijd in oktober 1962 een mooie oorkonde voor, een tevredenheidsbetuiging. Een onvergetelijk moment beleefden de broers Piet en Ad Vorstenbosch, toen Ad voor de bevoorrading op de kazerne van Biak kwam en zijn daar gelegerde broer Piet ontmoette. “Het was onverwacht, apart en dierbaar om zover weg van thuis je broer de hand te kunnen schudden en hem al het beste te wensen op een moment met een onzekere toekomst”. | + | Piet Vorstenbosch is per vliegveld gegaan, over de zuidelijke route en kwam terecht op de kazerne van Biak, waar het grote vliegveld lag. Piet was werkzaam in de luchtdoelartillerie-eenheid en was vaak lange periodes van de kazernes weg voor patrouilles. Ze kregen voor de langere periode voedsel in blik mee en ook tentjes. Die tentjes waren snel versleten. Het regende al snel binnen en dat was slecht voor de gezondheid. Deels ter bescherming van de eigen gezondheid en deels vanwege de werklust besloot Piet om uitzichttorens te gaan bouwen. De plaatselijke bevolking kon heel goed uit de bomen lange palen kappen en Piet en zijn collega-militairen bouwden de torens. Ze bouwden de toren zo hoog dat met uitzicht had over de grote bomen heen. Men zat er hoog en droog en men kon er het patrouillewerk beter uitvoeren. Het was geen opdracht van hogerhand, maar Piet nam het initiatief. De militaire leiding heeft zijn initiatief wel gewaardeerd. Piet kreeg er nog tijdens zijn diensttijd in oktober 1962 een mooie oorkonde voor, een tevredenheidsbetuiging. Een onvergetelijk moment beleefden de broers Piet en [[Ad_Vorstenbosch | Ad Vorstenbosch]], toen Ad voor de bevoorrading op de kazerne van Biak kwam en zijn daar gelegerde broer Piet ontmoette. “Het was onverwacht, apart en dierbaar om zover weg van thuis je broer de hand te kunnen schudden en hem al het beste te wensen op een moment met een onzekere toekomst”. |
[[categorie: Personen uit Udenhout|Vorstenbosch, Piet]] | [[categorie: Personen uit Udenhout|Vorstenbosch, Piet]] | ||
(Zie ook Unentse Sprokkels 9, blz. 3 t/m 19) | (Zie ook Unentse Sprokkels 9, blz. 3 t/m 19) | ||
Huidige versie van 25 mrt 2020 om 16:31
| Piet Vorstenbosch | ||
| ||
| Piet Vorstenbosch op het strand bij kampong Bosnik in Nieuw-Guinea. |
| Piet Vorstenbosch | ||
| ||
| Een 13 m hoge toren, gebouwd door Piet Vorstenbosch en zijn maten. |
Piet Vorstenbosch is anderhalf jaar in Nieuw-Guinea geweest, van medio juni 1961 tot eind december 1962. De diensttijd zat er wel eerder op, maar steeds werd de uitzending in Nieuw-Guinea met twee maanden verlengd. Piet Vorstenbosch is per vliegveld gegaan, over de zuidelijke route en kwam terecht op de kazerne van Biak, waar het grote vliegveld lag. Piet was werkzaam in de luchtdoelartillerie-eenheid en was vaak lange periodes van de kazernes weg voor patrouilles. Ze kregen voor de langere periode voedsel in blik mee en ook tentjes. Die tentjes waren snel versleten. Het regende al snel binnen en dat was slecht voor de gezondheid. Deels ter bescherming van de eigen gezondheid en deels vanwege de werklust besloot Piet om uitzichttorens te gaan bouwen. De plaatselijke bevolking kon heel goed uit de bomen lange palen kappen en Piet en zijn collega-militairen bouwden de torens. Ze bouwden de toren zo hoog dat met uitzicht had over de grote bomen heen. Men zat er hoog en droog en men kon er het patrouillewerk beter uitvoeren. Het was geen opdracht van hogerhand, maar Piet nam het initiatief. De militaire leiding heeft zijn initiatief wel gewaardeerd. Piet kreeg er nog tijdens zijn diensttijd in oktober 1962 een mooie oorkonde voor, een tevredenheidsbetuiging. Een onvergetelijk moment beleefden de broers Piet en Ad Vorstenbosch, toen Ad voor de bevoorrading op de kazerne van Biak kwam en zijn daar gelegerde broer Piet ontmoette. “Het was onverwacht, apart en dierbaar om zover weg van thuis je broer de hand te kunnen schudden en hem al het beste te wensen op een moment met een onzekere toekomst”.
(Zie ook Unentse Sprokkels 9, blz. 3 t/m 19)