Allereerste televisie op het Sandoel
Sjana Soeters, dochter van Paul Soeters en Bet van Rijn werkte in die tijd, in 1956, in Oosterhout bij de Volt. Ze kwam op een dag thuis van haar werk met de mededeling dat ze voor thuis en voor minder geld een televisie met een lichte beschadiging (aan de zijkant was een beetje lak af) kon kopen voor de prijs van 800 gulden en nog wat. Een onbeschadigde televisie kostte in die tijd een bedrag van rond de 1200, 1300 gulden. Eigenlijk voor die tijd een goede hoop met geld. Moeder Bet dacht er even over na en zei toen “dat moeten we maar eens doen”. Goed. Een televisie kwam binnen, maar een mast op het dak, daar was vader Paul het niet mee eens, dat vond hij veel te opschepperig. Binnen in huis werd een latje tegen de schoorsteen gespijkerd en daar werd de antennedraad aan bevestigd. De zenders Nederland, BRT (België Vlaams) en RTB (België Frans) konden nu ontvangen worden.
Een televisie op het Sandoel. Er stonden er al een paar in Raamsdonksveer. Bij Lau Hooijmaijers stond er een, bij Limaja hadden ze er een, waarschijnlijk stond er nog een enkele. Maar op het Sandoel was het de allereerste. Het nieuws verspreidde zich daar als een lopend vuurtje. Binnen de kortste tijd kwamen er uit de kinderrijke buurt, die het Sandoel toen was, vele kinderen op af. En schrik niet. Met vele kinderen worden echt vele kinderen bedoeld. Regelmatig kwamen er tachtig (80!!) kinderen kijken en soms waren het er rond de honderd (100!!), die het Kinderuurtje wilden zien.
In grote getalen kwamen ze de Poldersteeg in en wachtten netjes voor het poortje. Om half vijf kon men verder. Vooraf moesten de schoenen en schoentjes buiten naast de deur netjes worden uitgedaan en weggezet. Bij binnenkomen stond er een schaaltje waar een cent op gelegd kon worden. Ook een missiebusje heeft er weleens gestaan maar die zat binnen de kortste keren vol. Daarna kwamen de kinderen in de kamer van ongeveer 4 bij 5 meter. De kleintjes konden vooraan op de grond gaan zitten, de groteren gingen wat meer naar achteren zitten op een stoel of op een tafelrand en de rest bleef staan. Iedereen begrijpt dat de kamer hartstikke vol was. Het kinderuurtje begon. Hannie Lips was in die tijd presentatrice, en Dappere Dodo kon aan zijn avonturen beginnen.
En dat was iedere woensdagmiddag en zaterdagmiddag zo, als het Kinderuurtje om vijf uur ’s middags begon. Het duurde een klein uurtje waarna ieder weer tevreden naar huis kon gaan. Tenminste……als de vader van de familie, Paul Soeters, niet intussen uit zijn werk was thuisgekomen. Soms husselde hij als plagerij al de schoenen en schoentjes bij de deur door elkaar.
Ook op zondag waren er beperkte uitzendingen zoals onder andere de toen heel bekende serie “Texas Rangers”, die op zondagavond om 19:00 uur werd uitgezonden door waarschijnlijk de BRT. Ook hier kwamen een 40 à 50 opgeschoten kinderen van een jaar of 15 uit de naaste omgeving op af.
In 1958 tijdens het WK voetbal in Zweden kwamen veel volwassenen kijken. Zweden speelde de finale tegen het sterke Brazilië met een ongekende voorhoede: Garrincha, Pelé, Vavá, Didi en Zagallo. Een 50-tal volwassenen bevolkten dan de kamer onder andere de gebroeders Joore, Koos Schipperen enz.
Vanaf 1960 bloeide de verkoop van TV’s op en binnen de kortste tijd stonden er in veel huizen een televisie in de kamer.
In deze tijd van meerdere televisies in ieder huis is het bovenstaande verhaal eigenlijk niet meer voor te stellen.
| Heeft u aanvullingen of wijzigingen bij dit artikel? opdekaart@veerserfgoed.nl |