1940-1945; Het verhaal van Mechelina Broeders

Het gezin van Jan en Door Broeders - Olieslagers, groenteboer in de Julianalaan.

Groentezaak van de familie Broeders, Julianalaan 21 (F.33).

Het begint allemaal zo mooi, die 31ste oktober 1944. Een groot regiment Engelse en Schotse soldaten komt vanaf Raamsdonk, bij ons langs de winkel in de Julianalaan, naar ’t Veer gereden. Ons ma staat, blij dat eindelijk de oorlog en alle ellende voorbij zijn, appels uit te delen aan de jonge soldaten, “onze bevrijders”. Thijs de Wit uit ’t Veer, die zich bij de Schotse troepen heeft aangesloten, doet zijn helm af en roept tegen ons Ma: “Door, haal nog maar meer kisten hoor, want wij zijn met heel veel soldaten”. Wij - de kinderen - dansen, zingen en springen in het rond van blijdschap.

Beschieting

‘s Middags zijn er nog hele erge gevechten tussen de terugtrekkende Duitsers en het Bevrijdingsleger, waarbij schoten gelost worden en de bommen en granaten je om de oren vliegen. Ons gezin is beneden samen in de kleine kamer van ons huis als een, van onbekende oorsprong, voltreffer ons huis raakt, waarbij het dak en het halve huis instorten. Ons pa schreeuwt: “hier komen, hier komen, onder mij komen liggen”. Mijn zus roept nog: “Pa maar ons Lina dan?” Ons pa antwoordt: “dáár is niets meer aan te doen”, hier komen, en met nog meer nadruk… hiér komen”! Omdat ons pa ons met zijn lichaam beschermt, wordt hij zelf door een granaatscherf geraakt.

Bidprentje van Lina Broeders

Ons 13-jarige zusje Lina overlijdt ter plaatse.

Gewond

Ons pa en mijn 9-jarige zusje Anneke worden zwaargewond met een legervoertuig naar een ziekenhuis gebracht. Niemand weet naar welk ziekenhuis. ’s Avonds worden wij: ma en zeven kinderen opgevangen bij de Familie Van Leest, die wonen in het allerlaatste huisje op het Sandoel. De familie Van Leest heeft slaapplaatsen voor ons gemaakt, maar niemand kan slapen. Er is zoveel gebeurd die dag. Ons ma is totaal van de kaart, die heeft zoveel verdriet, die zit de hele tijd te huilen! Ons Lina dood, ons pa en ons Anneke zwaargewond weggebracht naar een ziekenhuis, niemand weet waarnaartoe. Nee, en niemand weet zelfs of ze nog leven!! Ons pa en ma hebben aan hersenvliesontsteking ook al een kindje verloren. Hoeveel verdriet kan een mens aan??

Het duurt 14 vreselijke dagen eer ons ma hoort dat ons pa en ons Anneke nog in leven zijn en in Tilburg in het ziekenhuis liggen. Ons pa zal zo’n zeven weken in het ziekenhuis liggen eer hij weer naar huis mag. Als hij thuis is, vertelt hij dat hij van brandweerman Sjef Heefer bloed heeft gekregen. Dat gaat zo in die tijd, één op één, bij Sjef zijn bloed eruit en bij pa het bloed van Sjef erin. Door deze bijzondere gebeurtenis, is een jarenlange vriendschap tussen ons gezin en de familie van Sjef Heefer ontstaan!

Ik heb ons pa nooit een lelijk woord over de Duitsers horen zeggen. Hij zei altijd “daar moet je niet kwaad op zijn, die jongens worden ook maar gestuurd”.

(verteld door haar zus Diny Rasenberg-Broeders)

www.veerserfgoed.nl

Heeft u aanvullingen of wijzigingen bij dit artikel? opdekaart@veerserfgoed.nl