In 1896 lieten Franciscus Mannaerts en de broers Arnoldus en Adrianus Stevens de exploitatie van een steenbakkerij notarieel vastleggen. Aanvankelijk was die gevestigd ten noorden van waar nu de Gelrebaan ligt op industrieterrein Loven. In 1919 was de bedrijfsnaam veranderd in Stevens & Co en in 1921 werd een nieuwe steenoven gebouwd tussen de Oude Molenbochtstraat (Dijksterhuisstraat) en Enschotsestraat, het deel dat later de naam Kapitein Nemostraat kreeg. Met zijn droogkamers was het destijds de modernste steenfabriek van Nederland, mede omdat men de leem droogde met de afvoerwarmte van de steenoven. Dit was een vroege vorm van energiebesparing door middel van hergebruik. De bakstenen, waarvan er in de hoogtijdagen jaarlijks zo’n negen miljoen werden geproduceerd, werden gebakken in een door antraciet gestookte ringoven. De benodigde leem werd met een locomotief en kipkarren via een smalspoor aangevoerd, vanaf twee kilometer verderop gelegen leemputten. Die putten waren berucht, omdat diverse werknemers van Stevens en van
A.J. Claesen & Co maar ook ongeoefende zwemmers hierin verdronken. In 1964 werd de grond van Stevens, destijds geadresseerd als Lovensekanaaldijk, door de gemeente onteigend voor de aanleg van industrieterrein Loven. Het bedrijf werd in 1965 geliquideerd, maar het duurde tot 1982 eer het leegstaande fabriekscomplex werd gesloopt. Hiervoor moest ook de 45 meter hoge schoorsteen met springstof worden opgeblazen. Op deze plek bevindt zich nu een woonwagenkamp.
