Ont

bn., volgens WNT is het onter, ‘iets dat slecht is in zijn soort’ en houdt het woord verband met ontig, ‘die thans nog in meer zuidelijke gewesten in den zin van ‘slecht’, ‘vuil’ gebruikt worden’. Volgens mijn herinnering wordt ont niet gebruikt om zonder meer aan te duiden dat iemand slecht is, maar heel speciaal voor ondeugend kijkende kleine kinderen, vooral jongetjes. Zoals ook de woorden boefje, vlegel, schurk en ondeugd dient het minder om een werkelijk criminele toekomst te voorspellen dan om een zekere ouderlijke trots te vertolken over vroegrijp, intelligent, allerminst onnozel en al helemaal tegen de boze wereld opgewassen gedrag: ‘n ont mènneke, wè kekt ie toch ont öt z’n eu:gskes. Vgl. smousjas.