Kerk, kerkbanken

Op 8 april 1951 besloot het kerkbestuur een nieuwe kerkmeesterbank te laten maken. Deze bank kreeg van de parochianen de naam "protestbank". Als protest tegen de hoge kasten, waarin de overige parochianen nog moesten zitten. Er was gemor over de oude kerkbanken. Dat heeft zeker bijgedragen aan de interesse van de pastoor om eens naar nieuwe kerkbanken uit te zien. Pastoor Karel Prinsen zag in juni 1953 op een vakantiereisje in Beieren in het plaatsje Amorbach, gelegen tussen Mannheim en Würzburg, prachtige kerkbanken en dacht direct dat zulke banken mooi zouden staan in zijn parochiekerk. Het jaar daarop, 23 mei 1954, vierde pastoor Prinsen zijn zilveren priesterfeest en bij die gelegenheid hadden zijn kapelaans en kerkmeesters een geldinzamelingsactie op touw gezet voor nieuwe kerkbanken. De pastoor en zijn kerkmeesters reisden al in juli 1954 af naar Amorbach. Het leidde tot de komst van de Beierse beeldhouwer Leo Bäumler naar Udenhout, die hier heeft gewoond en gewerkt van 1 januari 1955 tot januari 1959. Hij heeft prachtige kerkbanken gemaakt, allemaal verschillend, met verhalen uit de Bijbel, met heiligen, met de hoge heiligendagen, met Udenhoutse verenigingen etc. Na de oplevering van de kerkbanken nodigde de pastoor graag zijn gasten uit voor een bezichtiging van zijn prachtige kerk. Op een van de kerkbanken staat de hoorn van overvloed afgebeeld. Toen eens een bezoeker opmerkte: “Dat is zeker de Unentse bank”, antwoordde de pastoor: “Nee, die staat verderop, de verering van het gouden kalf”, ongetwijfeld verwijzend naar zijn niet zo gulle parochianen. Vele inwoners van Udenhout hebben op een of andere manier financieel bijgedragen aan de mooie kerkbanken in onze Lambertuskerk. Vaak ging het zo, dat iemand niet alleen betaalde,maar ook invloed had op de afbeelding op de bank. Kasteelheer Leo Le Mire heeft de bank betaald met de afbeelding van het familiewapen. Volgens de papieren heeft notaris Huenges de notarisbank cadeau gekregen op zijn zilveren bruiloft. Maar dat zal beslist zijn samengegaan met een betaling. Jan Verhoeven uit de Kuil, Jan van Betjes, is de schenker van de bank van de H.Elisabeth. Pastoor Prinsen zei eens tegen Peer van Balkom dat hij toch ook wel een bank kon betalen. “Dat is goed”, had Peer gezegd, “maar dan moet er wel een varken op staan”. Het werd de bank van de verloren zoon. Na het plaatsen van de banken kozen de parochianen de mooiste bank. Het werd de bank van Sint Christoffel.