Kartuizerklooster Raamsdonksveer
In wat nu de Sandoelse polder is, verrees in 1336 een kartuizerklooster. Een jaar eerder verwierf Willem van Duvenvoorde hier grond met de bedoeling er een klooster te stichten. Dat gebeurde ook inderdaad: in februari 1336 werd de stichtingsakte getekende, waarmee dit karthuizerklooster het oudste in zijn soort in de Noordelijke Nederlanden werd. Het werd dan ook consequent domus Hollandie, het Hollandse huis, genoemd. De kartuizerorde was contemplatief, dat wil zeggen dat de monniken als kluizenaars in afzondering leefden. Het dagelijkse werk lieten ze over aan lekenbroers. Hun inkomsten bestonden grotendeels uit verpachtingen van grond en uit giften. Het klooster overleefde de Sint-Elisabethsvloed van 1421, maar ging ten onder aan de godsdiensttwisten in de zestiende eeuw. Bij de inname van Geertruidenberg in 1573 door de troepen van Willem van Oranje vluchtten de kloosterlingen en in 1595 werd het klooster definitief opgeheven.
Het kloostercomplex bestond uit afzonderlijke huisjes van de monniken. In deze huisjes brachten de monniken in volkomen beslotenheid hun leven door. Slechts een paar maal per jaar werd een gezamenlijke mis opgedragen. De meeste tijd brachten ze door met meditatie, het kopiëren van boeken of het schrijven van theologische verhandelingen. Het hele complex was ommuurd. Aan de voorzijde bevond zich de poort of het poortgebouw. Achter de poort strekte zich een ruim plein uit, waaraan de werkruimten lagen. Recht tegenover het poortgebouw stonden de kerk en enkele gemeenschappelijke gebouwen, die aan een kleine kloostergang stonden. De kleine kloostergang stond in verbinding met de grote kloostergang, die een tweede plein omsloot. Aan deze grote kloostergang lagen de huisjes van de monniken.
Informatie:
Ans Spee