Jan van Dijk

Jan van Dijk (Oostzaan 1918) kreeg van 1935 tot 1946 les van de befaamde musicus Willem Pijper, onder meer aan het Conservatorium Rotterdam. Hij was pianodocent aan de Rotterdamse muziekschool (1942-1944) en doceerde harmonie, contrapunt en theorie aan het Conservatorium Rotterdam (1946-1962). Ook werd hij docent compositie, orkestratie en theorie aan het Brabants Conservatorium (1955-1983) en docent theorie en algemene vakken aan het Koninklijk Conservatorium te Den Haag (1962-1977). In 1966 vestigde hij zich in Tilburg. Van Dijk was niet alleen een bedreven pianist en organist. Als componist produceerde hij sinds 1935 een veelzijdig en omvangrijk muzikaal oeuvre. Hij schiep ruim duizend werken, waaronder symfonieën, serenades en suites voor symfonieorkest, werken voor orkest en piano, muziek voor fanfare, harmonieorkest en accordeonorkest, koorstukken, liederen, film-, ballet- en toneelmuziek, opera’s, sonatines voor piano, beiaardmuziek en strijkkwartetten. Van Dijk was een van de eersten in Nederland die van de saxofoon een volwaardig concertinstrument maakte. Tevens componeerde hij voor veelal nog niet bestaande combinaties, zoals concerten voor accordeon en strijkers, elektrisch orgel en orkest, pianola en orkest, en saxofoon en kamerorkest. In de jaren zestig was hij een van de pioniers van multimediale happenings, waarbij koor- en orkestmuziek werd gecombineerd met speciale effecten, spreekstemmen, diaprojecties en theatrale belichting. Hij bekleedde tevens diverse bestuursfuncties op het gebied van muziek en cultuur. Van Dijk ontving onder meer de Visser Neerlandia-prijs (1959 en 1969), de Willem Pijper-prijs (1970) en de Cultuurprijs van Noord-Brabant (1981). In 2000 publiceerde Jan den Ouden de biografie Stille Ontmoeting met Jan van Dijk, componist, leraar, vrijmetselaar.