Gedicht: De Aschotse steeg

Gedicht De Aschotse steeg door Martin de Ruijter, juni 2015

• Ik ga zingend door slagregens
• over de Aschotse steeg
• die elke wandelaar in kaarsrechte lijn
• en zonder aarzelen het bos instuurt
• alsof ze zijn beweging niet verdraagt
• alsof zijn verdwijning kan verhullen
• dat er tijd verstreken is, alsof ze liever
• met wat niet voortgaat alleen is
• in haar eenwording met rietkragen en
• weilanden waar natte geiten
• stiller staan dan bomen
• en op wolken kauwen

• Zij strekt haar arm naar de schemering uit
• en haar eeuwenoude huid van zand
• neemt de warme kleur
• van kaneel aan
• wanneer ze bloost omdat
• een ree haar hand kust

• De Aschotse steeg
• oud als rottend hout en
• verwant met voorvaderen
• die veen uitgroeven
• ik ga er in de regen
• ik ga er in de sneeuw
• ik ga er en roep vergeelde zomers op
• ik ga er als de vorst haar huid verbleekt
• terwijl zij zwijgt en wijs
• als een grootmoeder is
• ik ga er als de wolken
• op het veld leunen
• en de mist
• als mousselinen sluiers fluistert
• dat de beeldschone
• daaronder naakt is
• en ik wacht tot de zon
• het hele verhaal vertelt

• De wind ranselt met duizend vingers
• de striemende snaren en jaagt
• een spervuur aan riffs over het land
• waar de leegte
• elektrisch brult

• Ik ga zingend
• door slagregens
• over de Aschotse steeg
• en laat met het gemak
• waarmee bomen in zware storm
• bladeren loslaten
• alle bescheidenheid varen
• en verbeeld mij
• een lettergreep te zijn
• - of al was het maar een komma -
• in de taal
• waarmee dit landschap
• al eeuwen
• fluistert