Fonds "Nieuwe kerk" Udenhout
In de loop der jaren ontstond een zekere minachting voor de Waterstaatskerk. In de periode van het Rijke Roomse leven speelden sentimenten een rol ten aanzien van katholieke kerken, die waren gebouwd door de protestantse architecten en ingenieurs van de Ministeries van Eeredienst en Waterstaat. Het gevolg was, dat in de periode 1900-1940 meerdere kerken van dit type zijn afgebroken en vervangen door nieuwe kerken. Hierbij speelde bovendien mee, dat de toen in zwang zijnde bouwstijl verwees naar de neo-gotiek, afgeleid van de bloeiperiode van de katholieke religie in de Middeleeuwen. Dit was helemaal in tegenstelling tot de neo-classisistische architectuur, waarin de waterstaatskerken waren ontworpen en die verwees naar de heidense Griekse en Romeinse tempels. Ook de Udenhoutse Waterstaatskerk dreigde ten offer te vallen aan deze aversie. De parochie had dan ook een fonds “nieuwe kerk”. Pastoor Van Eijl heeft van zijn eigen centen in 1933 en 1939 stortingen gedaan in dat fonds.
In 1934 kocht het kerkbestuur grond in de Kreitenmolenstraat halverwege het kruispunt en Sint-Felix. Bestemming: een nieuwe kerk. Pastoor Van Welie ontwikkelde plannen om de Waterstaatskerk eerst te slopen en dan op dezelfde plaats een nieuwe kerk te bouwen. Hij was zo overtuigd van de snelle realisatie van zijn plannen, dat hij de bomen in de pastorietuin niet meer liet snoeien. In die tuin, zo dacht hij, moest een opslagplaats voor bouwmaterialen komen. De pastoor zette zich dan ook in om voldoende middelen bij elkaar te krijgen om dit plan te realiseren. De jaren 1943, 1944 en 1945 waren dan ook rijke jaren voor het fonds Nieuwe Kerk. Vele gulle gevers brachten een flinke som geld bij elkaar. Pastoor Prinsen schreef later in het parochiememoriaal: Zo vond ik dan bij de aanvang van mijn pastoraat een te kleine kerk en een bouwsom van ƒ68.346,50. Het idee werd definitief verleden tijd toen pastoor Prinsen in 1951 de Waterstaatskerk uitbreidde tot een kruiskerk.